ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ...

Παίρνουν και δίνουν τα σενάρια για πρόωρες βουλευτικές εκλογές στις αρχές του 2010, μιας κι οι προσπάθειες για συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ναυάγησαν στα ρηχά. Άντε πάλι... ντουντούκες, αφισομάνι, πλαστικά σημαιάκια, τηλεοπτικά πάνελ και υποσχέσεις... Πάρε κόσμε "ΘΑ" και ψέματα με το τσουβάλι. Τα λόγια ήταν ανέκαθεν εύκολα... παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Βέβαια, είχαμε μια ψευδαίσθηση ότι, τουλάχιστον στα γραπτά, επιδεικνύεται μεγαλύτερη σοβαρότις και υπευθυνότις, διότι μένουν, όπως λέει και το ρητό κι αποτελούν αποδεικτικό στοιχείο προς κάθε δύσπιστο ή κακοπροαίρετο... ΚΑΚΩΣ... ΚΑΚΙΣΤΑ ! Το φιάσκο των Κυριακάτικων εφημερίδων, με την ψευδή είδηση της συνάντησης Καραμανλή-Ερντογάν -που ουδέποτε έγινε- και τα προκατασκευασμένα ρεπορτάζ, ήρθε να διαλύσει την ψευδαίσθηση. Δεν έχω σκοπό να επεκταθώ στα τρέχοντα, άλλωστε έχουν γραφτεί πολλά εύστοχα άρθρα τις τελευταίες μέρες, από φίλους ιστολόγους. Θα σταθώ μόνο στην απάντηση-απολογία του διευθυντή του Βήματος, κυρίου Σταύρου Ψυχάρη, που μπορείτε να διαβάσετε στα σχόλια της πρόσφατης ανάρτησης στο ιστολόγιο " Περί ανέμων και υδάτων"...
Εν ολίγοις, ο κύριος Ψυχάρης μας πληροφορεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια (...ώρες είναι να του δώσουμε το παράσημό του κι αυτουνού... ξεύρετε, τοοο γνωστό !! ) πως, ειδικά οι κυριακάτικες εφημερίδες "πολλές φορές αναφέρονται σε συναντήσεις και άλλες δραστηριότητες ως να πρόκειται για γεγονότα. Δεν είναι παράδοξο να γράφεται προκαταβολικώς ένα κείμενο για τη συνάντηση ηγετών κρατών, καθώς οι ανεπίσημες αλλά έγκυρες πηγές (δηλ. άτομα του επιτελείου των ηγετών) διαρρέουν προς τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους πληροφορίες για τη συνάντηση και τις εκατέρωθεν θέσεις. Συνήθως αρκετοί δημοσιογράφοι συντάσσουν βάσει αυτών των πληροφοριών τα κείμενά τους και τα παραδίδουν προς δημοσίευση πριν λήξει η συνάντηση..."
Δηλαδή, δεν πρόκειται για γκάφα, αλλά για συνήθη επαγγελματική (...πολιτική τε και δημοσιογραφική) πρακτική... ενσυνείδητη παραπληροφόρηση. Εμ βέβαια, όταν οι "σχολές δημοσιογραφίας" των διαφόρων σχετικών συγκροτημάτων υπόσχονται στους σπουδαστές -που σημειωτέον, έχουν το προνόμιο να "φοιτούν" ακόμα κι απ' το σπίτι τους- θέσεις σε κανάλια, περιοδικά και εφημερίδες, περιμένει κανείς ρεπορτάζ στο δρόμο και ειδήσεις πραγματικές ? Οι πτυχιούχοι του καναπέ γίνονται επαγγελματίες του καναπέ και πειθήνια φερέφωνα (...εχμ, συγνώμη, "διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι" ήθελα να πω) των εκάστοτε πολιτικών γραφείων... πολύ μυαλό δε θέλει για να το καταλάβεις, πτωχέ αναγνώστη... και θεατή. Γιατί μη μου πείτε τώρα, ότι όοοολο αυτό δεν σας φέρνει στο νου το Ντίνο Ηλιόπουλο στην ταινία "Ζητείται ψεύτης" του Γιάννη Δαλιανίδη (...βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά, που εκτός από έξοχος θεατρικός συγγραφέας, υπήρξε κι ένας απ' τους χαρισματικότερους χρονογράφους, που πέρασαν ποτέ απ' τον Ελληνικό ημερήσιο τύπο), που με μοναδικό ταλέντο την ευχέρειά του στο ψέμα και αρωγό του τη σύγχρονη τεχνολογία (...αυτό θα πει "ασύρματη τηλεφωνική σύνδεση" !!), καταφέρνει να "τα στεγνώνει" εκεί που άλλοι προκάτοχοί του "τα έκαναν μούσκεμα", ως ιδιαίτερος στο πολιτικό γραφείο του βουλευτή Φερέκη (Παντελή Ζερβού).
"Επιτρέψτε μου να συστηθώ... Θόδωρος Πάρλας, γνωστός ως "Πάρλας ο ψεύταρος" ή "Ψευτοθόδωρος"... Εγώ δεν είμαι ένας τυχαίος ψεύτης όπως τόσοι και τόσοι άλλοι τίμιοι και ευυπόληπτοι πολίτες... Εγώ είμαι ένας ψεύτης με ταλέντο..." όπως με παρρησία παραδέχεται, για να λάβει την εύλογη απορία της συζύγου του βουλευτή (... την υποδύεται η Άννα Κυριακού) "Και τι δουλειά κάνατε μέχρι τώρα, με τέτοια... προσόντα?" ... Λες και θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο από... "Δημοσιογράφος...
- Και σε ποιά εφημερίδα γράφατε τα ψέματά σας ?
- Στην "Αλήθεια" !... Βέεεβαια, έγραφα πολύ ωραία πράγματα ! Το μεγάλο μου σουξέ ήταν οι περιπέτειες : "Κυνήγια λεόντων στα βάθη της ζούγκλας" !!! Απίστευτη επιτυχία ! Σε 80 συνέχειες έφαγα όλα τα λιοντάρια της Αφρικής... Μετά το 'ριξα στα πολεμικά αναγνώσματα, τορπιλισμοί, υποβρύχια, ανατινάξεις... τέτοια.
- ΚΑΛΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΓΡΑΨΕΙ"...
Με το μπαρδόν κιόλας, τι λέει η άσχετη !!! Άμα οι δημοσιογράφοι γράφανε μόνο γι αυτά που ζούνε, δε θα ζούσανε... θα πέθαιναν της πείνας. Το κέρδος έχει αντικαταστήσει σε τέτοιο βαθμό την ευσυνειδησία, που μόνο αν είσαι ο ίδιος νομικός βρίσκεις το δίκιο σου και μόνο αν είσαι ο ίδιος γιατρός βρίσκεις την υγειά σου...
Πάντως, φαίνεται πως οι ιδιαίτεροι σύμβουλοι των εκάστοτε υπουργών, βουλευτών ή απλών πολιτευτών, είχαν ανέκαθεν άριστες σχέσεις με τους δημοσιογράφους... και σίγουρα πιο καλές απ' ότι κάποιοι πολιτικοί. Οι υπουργοί που διαθέτουν έστω κι ένα δράμι φιλότιμο, είναι "εντελώς ακατάλληλοι προς βρώσιν και θα πρέπει να αποσύρονται" (...απ' τα ράφια). Ακόμα κι όταν -πολύ αργά- το αντιλαμβάνονται όμως, η αποφασιστικότητά τους σκοντάφτει στα συμφέροντα των ιδιαιτέρων τους, που στο μεταξύ έχουν εξελιχθεί σε πρωταθλητές της ρεμούλας κι έχουν ριζώσει για τα καλά στο σύστημα...
- Τέλος πάντων, ό,τι θέλουνε γράφουνε αυτές οι εφημερίδες...
- Αυτό είναι γεγονός... όπως το είπατε, ό,τι θέλουν γράφουνε... γι αυτό ετοίμασα μια διάψευση της παραίτησής του, να την υπογράψει ο κύριος υπουργός. Μόνο που ο κύριος υπουργός δεν ήρθε ακόμη και πολύ φοβούμαι ότι δεν θα προλάβουμε τις εφημερίδες... λοιπόν, ξέρετε τι θα γίνει (?), θα πάω εγώ να το δώσω για να προλάβουμε τις εφημερίδες και το υπογράφει ο κύριος υπουργός εκ των υστέρων

Ο τύπος του βαθιά νυχτωμένου υπουργού Μαυρογιαλούρου, που "κληρονομεί" τον υπουργικό θώκο εξ αιτίας της παγιωμένης αντίληψης της οικογενειοκρατίας στην πολιτική, σκιαγραφείται με αριστοτεχνικό τρόπο από το συγγραφικό δίδυμο Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, στο θεατρικό έργο "Ανώμαλος προσγείωσις", που γράφτηκε περί τα τέλη του εμφυλίου κι ανέβηκε -χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, με πρωταγωνιστές το Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Δημήτρη Χατζημάρκο.
Δεκαπέντε χρόνια μετά (1965) και αφού υπέστη τις απαραίτητες διορθώσεις από τον Αλέκο Σακελλάριο και παίχτηκε με τεράστια επιτυχία επί δύο συναπτά έτη στο θέατρο με το θίασο του Λάμπρου Κωνσταντάρα, το έργο μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο. Η ταινία, βέβαια -που δεν είναι άλλη από το "Υπάρχει και φιλότιμο"- αγγίζει με το γάντι τη μεγαλομανία των υψηλά ιστάμενων της πολιτικής, "σφάζει" όμως με γυμνά χέρια την απληστία των κάθε λογής παρατρεχάμενων μεσαζόντων, κομματαρχών και συμβούλων. Η ευημερία, σε συνδυασμό πάντα με την αφέλεια, κάνει την οικογένεια Μαυρογυαλούρου συμπαθή...
- Βρε καλώς το Γιωργάκη ! Κι έλεγα, θα 'ρθει δε θα 'ρθει αυτό το παιδί...
- Επιτέλους τα κατάφερα
- Τα κατάφερες ? Μπράβο Γιωργάκη... τι κατάφερες ρε?
- Τις πρόλαβα όλες τις εφημερίδες
- Όλες ? ΜΠΡΑΒΟ...
- Κι έτσι όλες, αύριο το πρωί, θα έχουν τη διάψευσή σας
- Όλες θα την έχουνε ?
- Μάλιστα
- Και τι διαψεύδω ρε Γιωργάκη ?
- Να, όλες αυτές τις ανοησίες που γράψανε για τη δήθεν παραίτησή σας
- Α, τις διαψεύδω ?
- Βεβαίως !
- Δε μου λες, Γιώργο, εσύ την έγραψες τη διάψευση ?
- Μάλιστα... με την άδειά σας, δηλαδή...
- Άδειά μου ? Ποιά άδειά μου, Γιώργο ? Σου 'δωσα εγώ καμία άδεια ?
- Ως συνήθως κύριε υπουργέ... τη διάβασα στην κυρία σας και την ενέκρινε
- Αααα εντάξει, αφού την έγραψες εσύ και την ενέκρινε η κυρία μου, εμένα δε μου πέφτει λόγος... Γιώργο, το καλό που σου θέλω, ξαμολήσου να μαζέψεις όλες τις διαψεύσεις, για θα σε τουλουμιάσω στο ξύλο

Με όλ' αυτά, θυμήθηκα τη συνέχεια της "αναδρομής στας εκλογικάς αναμετρήσεις" που υπεσχέθην. Κι επειδή εδώ δεν είμεθα Καλοχαιρέτες, απ' τη μια να τάζουμε κι απ' την άλλη να ξεχνάμε και να υπεκφεύγουμε με ένα "ΕΤΕΛΕΙΩΣΕ !!!", όπως ο αξέχαστος Απόστολος Αβδής στην ταινία "Στουρνάρα 288" του Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο των Μίμη Τραϊφόρου και Δ. Βασιλειάδη, επανερχόμεθα...
Μεγάλο πράμα η υπόσχεση στην πολιτική και βασικό προσόν του υποψηφίου, να αφουγκράζεται αυτό που θέλει ο λαός. Στις μέρες μας βέβαια, αυτή τη δουλειά θα μπορούσαν άνετα να την κάνουν οι δημοσκόποι (...αφού έτσι κι αλλιώς, κατά παραγγελίαν των κομμάτων διενεργούνται οι δημοσκοπήσεις). Εκεί που σε ρωτάνε, δηλαδή, ποιόν θεωρείς καταλληλότερο για πρωθυπουργό και σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, γιατί λίγο ως πολύ, όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουνε, να σε ρωτάνε κατευθείαν τι ανάγκες έχεις... να μαζέψουνε μετά όλα τα αιτήματα και να τα δώσουνε πεσκέσι στ' αφεντικά τους (... τους υποψηφίους ντε) να ξέρουν κι αυτοί τι τους περιμένει. Κι όχι για να τα πραγματοποιήσουν την επαύριον της εκλογής τους (... θ' αστειεύεστε, βεβαίως βεβαίως), αλλά για να τα εντάξουν στον προεκλογικό τους αγώνα και στους λόγους τους... μην υπόσχονται κι άλλα 'ντ' άλλων οι άνθρωποι... να 'χουν ένα πλάνο 'κει χάμω, να τους βρίσκεται... Όχι τίποτ' άλλο, να προλάβουν να κάνουν και τις πρόβες τους - στον καθρέφτη τους, στο μπαλκόνι τους, στους αγρούς, δεν έχει σημασία - μην αμολήσουν κανένα "ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΜΕΝ" και πάει σύννεφο το ζαρζαβάτι ή κανένα "Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΝ", όπως καλή ώρα, η Γεωργία Βασιλειάδου στον κάτωθι διάλογο με το Νίκο Φέρμα, από το "Η κυρία Δήμαρχος" (...την πρώτη κινηματογραφική ταινία του Ροβήρου Μανθούλη, με σενάριο του Νέστορα Μάτσα και συμπρωταγωνιστή το Βασίλη Αυλωνίτη)...
- Προβέρνω...
- Για να βγεις στο τσίρκο?
- Θα εκθέσω...
- Δεν είναι η πρώτη φορά, κάθε μέρα μας εκθέτεις
- Θα εκθέσω υποψηφιότητα, ανόητε...
- Για γερουσιαστής ?
- Μμμμ, μεσάνυχτα έχεις καημένε ! Δημοτικές εκλογές έχουμε... πάω για δημαρχίνα !
Γιατί σε περικαλώ, τι περιπλέον έχουν οι άλλοι ? Στην εξυπνάδα ?... σπίρτο του καμινέτου ! Στη χάρη ?... ας ήμουνα λίγο παχυότερη και φέρε μου εδώ τη Σοφία Λόρεν να με δει και να σκάσει απ' το κακό της ! Άσε πια από ομιλητική... έτσι κι ανοίξω το στοματάκι μου...
- Κλείνεις σπίτια... έχεις κοιταχτεί στον καθρέφτη?
- Σου απαγορεύω να ανακατεύεσαι στα οικιακά μου, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά χωρικοί ! Τι έλεγες δηλαδή, ότι θ' αφήσω να μου φύγει η τετραετία μέσα απ' τα χέρια μου ? Εδώ θα γίνει "ή ταν ή επί ταν"... νυν υπεράνω ο αγών !

Έτσι είναι αυτά τα πράγματα... έτσι τα βρήκαμε, δηλαδή... εμείς θα τ' αλλάξουμε ? "Ο κοσμάκης έχει ανάγκες... υποφέρει και δοκιμάζεται τόσα χρόνια και περιμένει να δει μια άσπρη μέρα". Μαζεύονται, ας πούμε, διακόσια άτομα που θέλουν δουλειά ?... εμ να το 'χει υπ' όψη του ο υποψήφιος, να υποσχεθεί τη δημιουργία διακοσίων θέσεων παρά τω πρωθυπουργώ. Θέτε δρόμο στο χωριό σας ?... να το ξέρει ο φουκαράς ο υποψήφιος, να μη σας τάζει ξεκάρφωτα γιοφύρια εκεί που δεν υπάρχουν ούτε ποτάμια κι έρχεστε μετά και του ζητάτε και ποτάμια και τον αναγκάζετε να σας πει ψέματα, ο άνθρωπος (... ο κυρ-Ανάργυρος συγκεκριμένα, ο αντίπαλος της Ασπασίας)...
- Από Δευτέρα... από Δευτέρα λέγω, δεν θα πεινάτε ! Δεν θ' αφήσουμε τα χελιδόνια να μας κουτσουλάνε... θα διορίσουμε τέσσερις να τα διώχνουνε με τα καλάμια απ' τα σύρματα... Από τη Δευτέρα θ' αρχίσουμε να χτίζουμε γιοφύρια
- Τι να τα κάνεις τα γιοφύρια, αφού δεν έχουμε ποτάμια
- Θα κάνουμε και ποτάμια... δύσκολο είναι? Πω πω πω τι έχω να σας φτιάσω ! Και πρώτα απ' όλα, θα βάλω να πλένουνε με σαπουνάδα ούλες τις ρούγες και τα σοκάκια για ν' απλώνετε τον τραχανά σας ! Τι ? Τραχανά δεν έχετε ? Να κάνετε μπλιγούρι ! Από τη Δευτέρα, πάρε κόσμε, φάε κόσμε, χόρτασε ! Από τη Δευτέρα, εσύ εδώ με τη φαλάκρα, θα έχεις μαλλιά ! Σκληρός ο αγών, αλλά η νίκη είναι δική μας !

Η προπαγάνδα, ως γνωστόν, θέλει μαστοριά και τέχνη (...Μακιαβέλι, Χίτλερ, Στάλιν... σημερινά πράματα !!!) και για να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, οφείλει να στηρίζεται σε αγνές προθέσεις. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία, σέρνουν πίσω τους ντουζίνες τις αγνές προθέσεις. Στο όνομα του "εκπολιτισμού των βαρβάρων" σφαγιάστηκε η μισή ανθρωπότητα και στο όνομα της "πίστης σ' έναν Θεό" η άλλη μισή. Μην πας μακριά... κι εσύ, "για το καλό σου" δεν έτρωγες, μικρός, ξύλο ? Για να γίνεις άνθρωπος, βρε... όχι, τι νόμιζες ?
Όλα κι όλα, για τα ψέματα των πολιτικών φταίμε πρωτίστως εμείς οι ψηφοφόροι. Γιατί σας ερωτώ, ψηφίσατε εσείς ποτέ, έναν πολιτικό που δεν σας είπε ψέματα ?... "όχι, πέτε μούτε". Και μη μου αρχίσετε τα περί ισότητας, αξιοκρατίας, ευημερίας του κοινωνικού συνόλου και άλλα γενικόλογα... αυτά είναι ωραία μόνο για συνθήματα. Στην πράξη, ο καθένας νοιάζεται για την πάρτη του, άντε και για τους πολύ δικούς του. Το τραβάει, λοιπόν, ο οργανισμός μας το φούμαρο... τα θέλει ο αποτέτοιος μας τα φύκια και τις μεταξωτές κορδέλες. Οι πολιτικοί, απλώς μας λένε αυτά που θέλουν ν' ακούσουνε τ' αυτάκια μας. Όπως, πολύ σωστά, λέει κι ο Μαυρογυαλούρος στο φινάλε της ταινίας "Εγώ, χωρίς να είμαι χειρούργος, έχω την καλή πρόθεση να σου κάνω την εγχείρηση... εσύ κάθεσαι ?" (Μωρέ κάαααθεσαι... σαν κότα, μη σου πω !!!... "Yπάρχει, βέβαια και μια μερίς, η οποία ανθίσταται, αλλά που θα πάει (?), θα την πείσομεν κι αυτήν"). Σ' αυτή τη φράση περικλείεται η ουσία της δημοκρατίας... η ατομική και κατ' επέκταση, η συλλογική ευθύνη. Η αλήθεια δε σερβίρεται στα ταχυφαγεία... πρέπει να ενδιαφερθείς και να την αναζητήσεις κι αναζητώντας, καλλιεργείται η ευθυκρισία σου. Οι πραγματικά δημοκρατικές κοινωνίες φροντίζουν με κάθε τρόπο, ώστε να καλλιεργείται το αίσθημα συμμετοχής του πολίτη. Η αδιαφορία μας (...που επίσης καλλιεργείται) εγκαθιδρύει τους πολιτικούς "-ισμούς" κι ευθύνεται για τα πάσης φύσεως δεινά τους. Γιατί, ακόμα και να υπάρχει ο καλός χειρούργος -που αλλοίμονο αν δεν υπάρχει- χωρίς την ικανότητα να κρίνουμε και να διακρίνουμε, θα καταφεύγουμε πάντα στο χασάπη.
Τα σέβη μου, συμπολίτες και τα μάτια μας ανοιχτά... "Οι Γερμανοί ξανάρχονται" !!! :-)

~ ΤΕΛΟΣ ~

Προτεινόμενη μουσική υπόκρουση : "Ο μέρμηγκας" του Μάνου Λοΐζου

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Ο κύριος Π.

Είναι σαν να τον γνώριζα από καιρό
Σπουδάζει φιλοσοφία
Για να μπορεί να ακούει το MODERN JAZZ QUARTET
Και να υπακούει το σώμα του σε αδυναμίες
Με την απόλυτη επικύρωση του ακριβού μυαλού του... [1]

Είναι κάτι πλάσματα που διαβαίνουν τον κόσμο των ανθρώπων με το παράταιρο βήμα του αγγέλου. Υπάρχουν γιατί έτσι θέλησε το σύμπαν. Υπάρχουν όπως ακριβώς το σύμπαν. Κινούνται σε τροχιά γύρω από την ανθρωπότητα. Είναι εδώ όπως ο ήλιος ή όπως οι κορυφογραμμές που τον κόβουν στη μέση, κατά την ανατολή και τη δύση του. Κυλούν αθόρυβα, ρυάκι δροσερό κι αν είσαι τυχερός, ίσως σου βρέξουν τ' ακροδάχτυλα. Βλέπουν τον κόσμο με μάτια βαθιά, σκοτεινά, μα με μια λάμψη αθωότητας να διαπερνά το καθετί. Γεύονται τον κόσμο με χείλη λεπτά κι ευγενικά, τον αγγίζουν με χέρια απαλά, σχεδόν πάντα τρεμάμενα. Αυτά είναι κάποια από τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά, που δεν θα τα δεις σε εξώφυλλα κι αφίσες, γιατί δεν "υπόσχονται" τίποτα... κι όμως, αν απλώσεις το χέρι σου προς το μέρος τους, μπορείς να πάρεις τα πάντα. Για τον εαυτό τους δεν έχουν την καλύτερη γνώμη... πολλές φορές νομίζουν πως είναι το "λάθος της φύσης", το "βάρος του κόσμου", ενώ στην πραγματικότητα είναι το αντίβαρο, για να μη γέρνει ο κόσμος προς την ασχήμια κι αν κάποιος λάθεψε μαζί τους, αυτός είναι μονάχα ο χρόνος, που αντί για το πριν ή το μετά, έφερε αυτά τα πλάσματα στο τώρα. Ένα τέτοιο πλάσμα είναι και ο κύριος Π...
"Σκαστός από την κοινωνία των ανθρώπων, δεν πάσχει από μοναξιά• γίνεται αντικοινωνικός διότι βρήκε τρόπο να μιλάει με το Θεό. Μοιάζει μόνος, αλλά δεν είναι. Αντίθετα, όποιος δεν εγκαταλείπει την κοινωνία, αλλά -τύποις κοινωνικός- αποφασίζει να ζήσει σε απόσταση από τους άλλους, έχει να λύσει αμέτρητα προβλήματα. Πριν απ’ όλα να καταλάβει σε βάθος τη συνύπαρξη. Το πλήθος που βρυχάται ολόγυρά του και το νόμο της καρδιάς που του υποψιθυρίζει φυγάνθρωπα νοήματα.
Αποφεύγοντας την κοινότητα, ουσιαστικά απορρίπτει την κοινωνική πλευρά του εαυτού του. Μόνο που η λέξη "πλευρά" είναι δυσνόητη, αν δεν στερείται κιόλας νοήματος. Από τα έξω προς τα μέσα, η αφαίρεση αρχίζει να παίρνει μορφή παρωδίας. Ο κόσμος μένει σε σπίτια, μαθητεύει σε θρανία, κάνει οικογένεια, εργάζεται, υπηρετεί στο στρατό, ψηφίζει, ταξιδεύει, συνομιλεί, ερωτεύεται, νοσηλεύεται σε νοσοκομεία, πάει στους ψυχογιατρούς. Αυτός τι θα κάνει ?
Ασφαλώς δεν μπορεί να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, όταν μάλιστα ο εγκλεισμός σε κάποιο ίδρυμα καιροφυλακτεί. Έχει όμως τη δυνατότητα να παίξει με τους άλλους όπως παίζουν κι εκείνοι μαζί του. Θα στεγάσει το κορμί του, θα το ντύνει, θα πίνει το νερό της πόλης του, θα ανασαίνει τον αέρα των άλλων• αλλά μέχρι εκεί. Μπορεί κάλλιστα να είναι δίψυχος. Αφού αδυνατεί να ζήσει αόρατος, άσαρκος, μονώτης υπεράνω αναγκών, θα χωρίσει το έξω από το μέσα και θα αναδειχθεί σε τσάμπιον της μεθοδευμένης μοναξιάς. Ποιος είπε ότι το εγώ δεν είναι κρύπτη, ανεντόπιστο κρησφύγετο ?
Άλλωστε το να ζει ορατός και συνάμα αόρατος έχει χάζι, καλλιεργεί μάλιστα την ειρωνεία η οποία αποδεικνύεται πιστή σύντροφος του αποκοντριασμένου. Κάθε συνάντηση με άλλους, κάθε κρούση και κάθε άγγιγμα έχει διπλή όψη. Είμαι γι’ αυτούς αυτό που δεν είμαι, βλέπουν αυτό που δεν θεωρώ εαυτό μου, νομίζουν ότι τους μοιάζω ενώ το μυστικό μου είναι η ανομοιότητα. Άραγε διαθέτει τόσο σθένος ώστε να μην "κατρακυλάει" ασυναίσθητα σε τετριμμένους συγχρωτισμούς, έστω κι αν κατόπιν το μετανιώνει και ορκίζεται ότι δεν θα ξανασυμβεί ?
Η διελκυστίνδα υπάρχει• οι άλλοι έχουν δύναμη που τον ξεπερνά, αλλά κι αυτός μπορεί να αντιπροτάξει τα μυστικά του όπλα. Όταν σπουδάζει τα ξένα πρόσωπα, του μένει πάντα η βαθιά κατανόηση μιας μηδαμινότητας που επιχαίρει για την ύπαρξή της, καταλαμβάνει το χώρο, λεκιάζει το χρόνο και δεν έχει καμιά τύψη.
Που να φανταστούν αυτοί την πολυτέλεια του καθαρού χρόνου, το ρεύμα της συνείδησης που μπορείς να το αφουγκράζεσαι χωρίς να παρεμβαίνεις, όταν μένεις σκιά χωρίς σώμα και νόημα χωρίς λέξεις ?
Όσον αφορά τις λέξεις, τις φράσεις δηλαδή που τον κυκλώνουν και συχνά κροταλίζουν μέσα του σαν κουλοχέρης που βγάζει παρτίδα δωρίζοντας όλα τα κέρματα, συνιστούν μεγάλη σπαζοκεφαλιά. Τι λογής μοναξιά είναι αυτή που αλώνεται ατιμώρητα κάθε στιγμή από την πολυλαλία των άλλων ? Αν η ομιλία δεν είναι κι αυτή κοινωνικότητα τότε τι είναι ?
Και επ’ αυτού μόνη απάντηση είναι η διπλή γλώσσα. Έτσι μιλούν αυτοί – έτσι σωπαίνω εγώ. Η απομόνωση έχει το δικό της μούρμουρο. Παλιοκαιρισμένα νάματα, αφές προγόνων που δεν τίμησε, πηγές νοήματος που αγνοεί καταφθάνουν ένδοθεν για να ξενυχτίσουν στο προσκέφαλό του. Ό,τι υφίσταται το χρόνο δικαιωματικά έχει δική του ιστορία. Αυτή η ιστορία μέσα στα φυλλοκάρδια του ανασχηματίζεται σε προσωπικό μυθιστόρημα• σχεδόν χωρίς να το θέλει, η ανέχειά του μεταποιείται σε πανάκριβο έχειν, ο ίδιος μεταμορφώνεται σε εμβληματική μορφή.
Η στέρηση με άλλα λόγια αποτάσσει τον εαυτό της και από σημειωτόν της απουσίας μεταλλάσσεται σε "έργο". Δεν είναι γραφιάς, μπογιατζής, καλουπατζής ή μουσικός για να εκθέσει τα πονήματά του. Κάθε φιλοδοξία του φαίνεται κολακεία της κοινωνικότητας. Νάτον όμως που, χωρίς να το επιδιώξει, κατάντησε "δημιουργός", από το τίποτα πέρασε ασυναίσθητα στο κάτι• οι τοίχοι, η σκεπή, η ταπεινή κλίνη του, η ίδια του η κούπα και τα χέρια του τον μετατόπισαν από το μυστικό του κέντρο προς κάτι άλλο που δεν διαφέρει και πολύ από τους άλλους.
Η αλήθεια είναι ότι στις απέραντες ώρες του, εν μέση νυκτί συχνά, κάποια παλιά κιτάπια λαθροκοίταζε, κάποιες μουσικές επέτρεψε να τον γοητεύσουν• μπορεί λοιπόν να αναρωτιέται χωρισμένος σε βαθύ και επιφανειακό εγώ: μήπως η ίδια η καρδιά του τον "κατέδωσε" ? Μήπως δεν ήταν ικανός για τόσο μεγάλες αποφάσεις ? Μήπως η πορεία του κόσμου τον προσπέρασε και έμεινε πραγματικά μόνος, τόσο μόνος ώστε η μοναξιά τον κατάπιε και τον εξέμεσε ως άλλον αντί άλλου ?
Εκεί που νόμιζε ότι στέκει κοντά στο μυστικό άξονα του κόσμου, εξαίφνης, με τις αιφνίδιες εκλάμψεις των παιδιών, νιώθει αναγκασμένος να παραδεχθεί ότι μια ζωή δεν φτάνει για παρόμοια τολμήματα. Θα πρέπει λοιπόν να μεταστραφεί, να πάρει βελούδινο διαζύγιο από τον εγκλεισμό του και να εκτεθεί στον κόσμο – όπως κάνουν όλοι ? Οι μεγάλες αποτυχίες κατά κανόνα νοσηλεύονται στην κλινική του χιούμορ..." [2]


Η δυστυχία του κυρίου Π. δεν έγκειται -μόνο- στη μιζέρια της καθημερινής του ζωής, στη σωματική του ασημαντότητα, στην ανυπαρξία έρωτα... Είναι μια βαθύτερη υπαρξιακή απελπισία, ενός ανθρώπου που δεν τρέφει καμία ψευδαίσθηση, δεν διαθέτει καμία ελπίδα και καμία καταφυγή. Περιορίζεται να ζει παρατηρώντας τον εαυτό του να ζει, αποσπασμένος απ' τον εαυτό του, κατατρωγόμενος εσωτερικά από το βάρος μιας ιδιοφυίας που δεν του προκαλεί παρά σπάνιους σπασμούς έξαρσης.
Κρύβεται και εκτίθεται ταυτόχρονα, ψεύδεται και εξομολογείται :
"Οφείλω στην αποστολή, την οποία νιώθω ότι υπηρετώ, μιαν απόλυτη τελειότητα στην πραγμάτωση, μια ολοκληρωτική σοβαρότητα στο γράψιμο.
Ποιά μεγαλοφυΐα δεν κατατρύχεται από την έμμονη ιδέα μιας αποστολής ?
Ξέρω καλά ότι είμαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Σας παρακαλώ, ωστόσο, να μην ξεχνάτε ότι φωνή βοώντος εν τη ερήμω ήταν αυτή που ανήγγειλε τον Σωτήρα.
Η λογοτεχνία, όπως και κάθε μορφή τέχνης, ισοδυναμεί με ομολογία ότι η ζωή δεν αρκεί.
Ποιητής είναι εκείνος που προχωρεί πέρα από αυτό που μπορεί να κάνει. Ενυπάρχει κάποιες φορές μια μεγάλη αισθητική απόλαυση στο να αφήνεις να περνά, χωρίς να την εκφράζεις, μια συγκίνηση που το πέρασμά της απαιτεί λέξεις. Ουδείς ποιητής έχει το δικαίωμα να φτιάχνει στίχους επειδή νιώθει την ανάγκη...
Ο ρωμαλέος καλλιτέχνης καταφέρνει να σκοτώσει μέσα του όχι μόνο την αγάπη και τον οίκτο, αλλά και τους σπόρους της αγάπης και του οίκτου. Γίνεται απάνθρωπος λόγω ακριβώς της απέραντης αγάπης που τρέφει για την ανθρωπότητα - της αγάπης αυτής που τον ωθεί να δημιουργήσει τέχνη για τον άνθρωπο.
Η ιδιοφυία είναι η μεγαλύτερη κατάρα με την οποία ο Θεός μπορεί να ευλογήσει τον άνθρωπο. Κι αυτός οφείλει να την υπομείνει με όσο το δυνατόν λιγότερους κλαυθμούς και οδυρμούς και με μια όσο το δυνατόν οξύτερη συνείδηση της θεϊκής του θλίψης.
Ίσως πάλι, δεν έχω καμία αποστολή επί της Γης.
Ούτε φιλοδοξία τρέφω, ούτε επιθυμία
Η φιλοδοξία μου είναι να είμαι ποιητής.
Είναι ο δικός μου τρόπος να είμαι μόνος.

Καθένας έχει το ποτό της μέθης του. Το να υπάρχω με μεθά αρκετά.
Η φύση του πνεύματός μου είναι τέτοια που μισώ κάθε αρχή και κάθε τέλος, διότι αποτελούν συγκεκριμένα σημεία. Και μόνο η σκέψη πως ό,τι είναι εφήμερο θα μπορούσε να είναι οριστικό, πως οι άνθρωποι θα μπορούσαν μια μέρα να 'ναι όλοι ευτυχισμένοι, πως θα μπορούσε να βρεθεί μια λύση για τις πληγές της κοινωνίας, αρκεί για να με τρελάνει.
Και η αρρώστια είναι μια μορφή υγείας. Ένας τέλειος άνθρωπος, αν υπήρχε, θα ήταν το πιο αφύσικο ον που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αυτό που μου συμβαίνει κατά βάθος, είναι ότι διαπλάθω απ' τους άλλους το δικό μου όνειρο, υποκύπτοντας στις απόψεις τους για να τις οικειοποιηθώ (γιατί όχι τις δικές τους ή οποιεσδήποτε άλλες, αφού δεν έχω ούτε μια δική μου?), για να τις υποτάξω στο γούστο μου και να διαμορφώσω από τις προσωπικότητές τους κάτι που να προσομοιάζει στα όνειρά μου.
Είμαι ντροπαλός και δε μου αρέσει να μιλάω για τις δυστυχίες μου. Ένας στενός φίλος, αυτό είναι το ιδεώδες μου, ένα από τα πράγματα που ονειρεύομαι ξύπνιος, αλλά ουδέποτε θα τον αποκτήσω...
Καθημερινά η Ύλη με κακομεταχειρίζεται. Η ευαισθησία μου είναι μια φλόγα στον άνεμο... Προχωρώ εν μέσω εχθρικών φαντασμάτων που η αρρωστημένη φαντασία μου έπλασε και τα κόλλησε σε πραγματικά πρόσωπα.
Όπως και να 'χει, έτσι είναι, έτσι ας είναι, αφήνω το χέρι αυτού που είμαι, κατά τις επιταγές της μοίρας και τα καπρίτσια της τύχης, πιστός σ' έναν λησμονημένο όρκο.
Τρελός, ναι, τρελός γιατί θέλησα το μεγαλείο
Που η μοίρα δεν παραχωρεί.
Αν ένας άνθρωπος είναι πραγματικά σοφός, μπορεί να απολαύσει από την καρέκλα του το θέαμα του κόσμου, χωρίς να ξέρει να διαβάζει, χωρίς να μιλά σε κανέναν, χρησιμοποιώντας μόνο τις αισθήσεις του, υπό την προϋπόθεση ότι η ψυχή του δεν είναι ποτέ θλιμμένη.
Εμένα μ' έκανε η φαντασία.
Μ' έπαιρνε πάντοτε απ' το χέρι και με ταξίδευε.
Πάντοτε αγάπησα, μίσησα, μίλησα, στοχάστηκα, χάρη σ' αυτήν.
Καθημερινά αγναντεύω απ' το παράθυρό της
Και κάθε ώρα, έτσι, μοιάζει να 'ναι ολόδική μου.

Θα πεθάνω όπως έζησα, καταμεσής στο συνονθύλευμα της ευτέλειας που μας περιστοιχίζει, ζυγισμένος ανάμεσα στα υστερόγραφα της απώλειας.

Είμαι κουρασμένος, είναι φανερό
Έρχεται μια στιγμή όπου πρέπει να είμαστε κουρασμένοι.
Κουρασμένοι από τι, δεν ξέρω
Κι αν ήξερα δεν θα μ' ωφελούσε σε τίποτα
Αφού η κούραση θα παρέμενε η ίδια.
Κυρίως πρέπει να είμαι φυσικός και ήρεμος
Στην ευτυχία ή στη δυστυχία
Να αισθάνομαι καταπώς κοιτάμε γύρω μας
Να σκέπτομαι καταπώς περπατάμε
Και στο χείλος του τάφου, να θυμηθώ ότι και η μέρα πεθαίνει...

Η αγάπη είναι ένα θνητό δείγμα αθανασίας.

Καρδιά μου
Πολύ περήφανη για ν' αναρωτηθείς : είναι δυνατόν
Να σ' αγαπήσουν ?" [3]



Κι όμως, δεν είναι καθόλου δύσκολο ν' αγαπήσει κανείς τον κύριο Π. θα έλεγα μάλιστα, πως είναι κάτι αναπόφευκτο. Το δύσκολο ίσως είναι ν' αγαπηθεί με τον τρόπο που μόνο σ' εκείνον θα ταίριαζε... με την αγάπη που αντέχουν οι άγγελοι.
Ο κύριος Π. έχει γεννηθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Η τελευταία που γνωρίζω - αν μπορεί να ισχυριστεί κανείς με βεβαιότητα ότι "γνωρίζει" έναν κύριο Π.- ήταν πριν είκοσι επτά χρόνια, ακριβώς σαν σήμερα. Κι η σχέση που έχω μαζί του είναι "δεκαδική", κατακερματισμένη σε αμέτρητες ψηφίδες ανάγκης. Μια σχέση ατελής και πάντα στην αρχή... σαν να 'ναι μπορετό να ξαναγίνουμε αγέννητοι.

[1]Μάνος Χατζιδάκις : "Σπουδαστής φιλοσοφίας" από τον κύκλο MONOPRIX
[2]Κωστής Παπαγιώργης : "Ήταν ένας μόνος του..."
[3]Φερνάντο Πεσσόα : "Πίσω από τις μάσκες", υπότιτλος : "Σημειώσεις ενός λαθρεπιβάτη της ζωής"
Τα σχέδια που πλαισιώνουν την ανάρτηση είναι του Maurits Cornelis Escher, που γεννήθηκε σαν σήμερα, 17 Ιουνίου του 1898

ΥΓΡΑΣΙΑ

1.

Έφυγε
Σκίζοντας τ' όνειρο στα δυό
Τραγουδιστά
Μαζί του πήρε δυό παιδιά
Να του μαζεύουνε πουλιά
Κι απόμειναν οι στεριανοί
Στοιχειά του Χάροντα
Αστροπελέκι και λυγμός
Στου κοριτσιού τα μάτια
Κ' εγώ
Πιστός στη μνήμη του
Για να θρηνήσω τ' άγουρα
Κρυφομιλήματά του

2.

Ένα κορίτσι λυγερό
Φεγγαροχτυπημένο
Με ζουρνά
Ξετρελαμένο

Μεθά χορεύει και πηδά
Τον ερχομό του τραγουδά
Μέσα σε δάση από ιτιές

Το κορίτσι θα τον φέρει
Σ' άγνωστα λημέρια
Να χτυπήσει θάλασσες
Να καρφώσει αστέρια

3.

Ποιά σκιά γροικάει το χωρισμό
Ποιός σε φωνάζει αφέντη μου ;
Σκούζουν ιτιές στο πέρασμα
Κ' είναι η φωνή δικιά μου

Σκίζω μια
Σκίζω δυό
Σκίζω τρείς τον Άρχοντα
Σκίζω πέντε, δέκα, οχτώ
Τον εσπερινό

4.

Σιωπή που σπάζει τη σιωπή
Σκέλια σκισμένα μ' έν' αστερισμό
Με μια ρανίδα της φωνής του

Σιωπή που σπάζει τη σιωπή
Τα σκέλια και τα χέρια
Σκισμένα μ' έν' αστερισμό
Με μια ρανίδα της φωνής του

Τώρα η φωνή του χάθηκε
Με μια σφεντόνα έν' αητό
Θα βρει το δρόμο το σωστό
Να σιγοπερπατήσει

5.

Παιδί της γης
Παιδί τραγουδισμένο
Έτσι που σε φαντάζομαι
Σαν αστραπή
Μπλέκω τα δάχτυλα
Κλείνω τα μάτια μου
Και σ' ονομάζω Μουσική
"Δε σε πληγώνω αφέντη μου
Φιλιά σου δίνω"

Παιδί της γης
Παιδί τραγουδισμένο
Έτσι όπως μες στη θύμηση
Θυμίζεις τ' όνειρό σου
Βγαίνουν μορφές
Πιό δυνατές
Κι απ' τη μορφή του Χάρου
"Δε σε πληγώνω αφέντη μου
Φιλιά σου δίνω"

Παιδί της γης
Παιδί τραγουδισμένο
Έτσι που σε φαντάζομαι
Με τη φλογέρα και τον αητό
Στον ώμο σου
Χαράζεις μιά το Θάνατο
Και τον γυρνάς σε ωραίο σκοπό

(Μάνος Χατζιδάκις, "ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ" - 1966)

ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ

Ευρωεκλογές είναι αυτές ή νευρο-εκλογές ? Μας τα 'χουνε κάνει (...τα νεύρα, μην παρεξηγηθούμε) κρόσσια... τι λέω, πετονιές για ψάρεμα ! Γι αυτό -όπως εκτιμάται- δε θα 'ναι λίγοι εκείνοι που θα προτιμήσουν το ψάρεμα, από το να γίνουν οι ίδιοι η ψαριά άνευ δολώματος... Εκτός αν μας φέρουν τις κάλπες στις παραλίες... να πάρουμε το μπάνιο μας και μετά, τσουπ, στο παραβάν ν' αλλάξουμε μαγιό (...αφού μυαλά και ρότα, δεν πρόκειται) μην αρπάξουμε και καμιά πούντα !
"Εκλογές εδώ και τώρα", λοιπόν... "ο καιρός γαρ εγγύς" και έτερες παρλαπίπες ! "Η νύχτα είναι γκαστρωμένη" όπως έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Χαρίλαος, γι αυτό κι εμείς, ως ιστολόγοι και ως άνθρωποι, που δεν περιμένουν να ξημερώσει για να μάθουν ότι όλα τα απορρυπαντικά στα ράφια, είτε έχουν μπλε είτε πράσινους κόκκους, κάνουν την ίδια δουλειά, θα ανατρέξουμε σε εκλογές ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ... Όπου "ΕΚΕΙ" είναι -το μάθατε πια- ο ελληνικός κινηματογράφος και "ΤΟΤΕ" οι πολιτικά ταραγμένες δεκαετίες του '50 και του '60. Τότε που η Ελλάς, πληγωμένη από παγκόσμιους κι εμφύλιους σπαραγμούς, αγωνιζόταν να ορθοποδήσει... τότε που ετίθεντο οι βάσεις του νεοελληνικού πολιτειακού συστήματος (...ωχ, την ψώνισα κι εγώ). Τότε που ο Έλλην μικροαστός έμπαινε αργά, αλλά σταθερά, στα κόλπα του δούνε και λαβείν της πολιτικής και μάθαινε πως να κουλαντρίζει ψηφοφόρους, αλλά και πολιτικάντηδες. Διότι, ποία η απόλυτος και επιτακτική ανάγκη ενός υποψηφίου βουλευτού ?... οι ψήφοι...τα κουκιά... ούτως ειπείν, οι ψηφοφόροι. Όποιος κατορθώνει να πάρει με το μέρος του τους περισσότερους και να τους κρατά γερά στη χούφτα του, έχει και τη νίκη. Άρα λοιπόν, μέγιστο προσόν ενός πολιτικού, θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι... η χούφτα ! Όχι βέβαια, σαν αυτήν του "Θανασάκη του πολιτευόμενου" (Βύρωνα Πάλλη) γαμπρού του μεγαλομπακάλη Μελέτη (Ντίνου Ηλιόπουλου) κι αρραβωνιαστικού της Μαιρούλας (Άννας Συνοδινού) σπουδαγμένης στα εξωτερικά, με έξοδα του αδερφού της φυσικά, γι αυτό και λίαν ξιπασμένης ...

ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Και τι σπουδάζει, π' ανάθεμά τον, τριανταπέντε χρονώ μεσόκοπος ?
ΜΑΙΡΗ: Πήρε δίπλωμα οικονομικών και πολιτικών επιστημών...
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Α και οικονομικών και πολιτικών ?
ΜΑΙΡΗ: Βέβαια...
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Γι αυτό θα καθυστέρησε το παιδί... και δε μου λες, τι δουλειά θα κάνει όταν έρθει εδώ?
ΜΑΙΡΗ: Μάλλον θα πολιτευθεί...
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Θα πολιτευθεί ?... με το δίπλωμα ?
ΜΑΙΡΗ: Ε βέβαια...
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Δηλαδή, όποιος έχει δίπλωμα απ' αυτό, το δείχνει και πιάνει δουλειά πρωθυπουργός ?
ΜΑΙΡΗ: Όχι παιδάκι μου, θα λάβει μέρος στις προσεχείς εκλογές κι άμα τον ψηφίσουνε θα...
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Α, άμα τον ψηφίσουνε...
ΜΑΙΡΗ: Εμ, βέβαια...
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Ε, τι το 'θελε το δίπλωμα τότε ?

ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Ξέρεις τι σημαίνουν 3.960 ψηφοφόροι, Μελέτη? Να, εδώ τους έχω. Τους κρατάω στην χούφτα μου.
ΜΕΛΕΤΗΣ: Τους κρατάς στην χούφτα σου? Γιατί, βρε Θανασάκη? Βουλευτής βγήκες?
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Όχι.
ΜΕΛΕΤΗΣ: Ε, τι τους κρατάς? Αμόλα τους. Άσ' τους να πάνε στα σπίτια τους.
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Ε... και τι έγινε που δε βγήκα βουλευτής? Έτσι κι αλλιώς το κόμμα θα χρειαστεί όλα τα μάχιμα στελέχη, για να επανδρώσει τον κρατικό μηχανισμό. Να... Αν θέλω Νομαρχία... την έχω εδώ! Στη χούφτα μου!
ΜΕΛΕΤΗΣ: Στη χούφτα σου κι αυτή...
ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ: Και βέβαια στη χούφτα μου !
ΜΕΛΕΤΗΣ: Ε, λοιπόν, αυτό που θαυμάζω σε σένα Θανασάκη μου, είναι η χούφτα σου.

Τέλος πάντων, για την ευτυχία της αδερφής, άντε να το βοηθήσουμε το παιδί... ποιό παιδί δηλαδή, ολόκληρος μαντραχαλέας... και να οι αφίσες (...δεν έμεινε ντουβάρι για ντουβάρι) και δώσ' του οι πιτσιρίκοι να μοιράζουνε φυλλάδια και οι χούφτες του Μελέτη ν' αδειάζουν μέρα με τη μέρα, για να 'χει στη χούφτα του ο Θανασάκης τους ψηφοφόρους... "Εισφορά εις το κόμμα δια την γενικήν ενίσχυσιν του αγώνα 100.000.000, 200.000 για φωτογραφίες, 87.000.000 για τοιχοκολλητικά, 33.000.000 για διαφημιστικά πανό με την Ελλάδα δαφνοστεφανόνουσα τον Θανασάκη, 12.000.000 οι πιτσιρίκοι, 6.000.000 τα αυτοκίνητα δια την αυθόρμητον προσέλευσιν των συνοικιών εις τον λόγον του Θανασάκη" και πάει λέγοντας. Δηλαδή "άλλο ένα τέτοιο και θ' αρπάξουμε όλοι από ένα μαντολίνο, να στηθούμε στους δρόμους και να παίζουμε την Tραβιάτα"...

Και να 'χαν αποτέλεσμα όλα αυτά, πάει στα κομμάτια... ο Θανασάκης δεν ήταν "απ' αυτούς που βγαίνουνε... τριανταέξι χρονών μαγκλαράς, ώς τα τριανταπέντε του σπούδαζε, δουλειά καμία, εισόδημα κανένα και πολιτεύεται, λέει... και πότε από δω, πότε από κει, πότε με τον ένα αρχηγό, πότε με τον άλλο, αφήνει τα παλιά συνθήματα και πιάνει τα καινούρια, ε δε είναι σοβαρά πράγματα αυτά... κι έπειτα, για στάσου, πρώτα φτιάχνει κανείς τον εαυτό του κι ύστερα την κοινωνία... εσύ την κοινωνία, άντε κατευθείαν, ε όχι ρε Θανασάκη... φέρε πρώτα κανένα λάχανο στο σπίτι σου κι ύστερα αναλαμβάνεις το υπουργείο γεωργίας". Ύστερα είναι και το άλλο...επιστήμων άνθρωπος και "παράτησε το δικηγορικό γραφείο σύξυλο, άρπαξε δυο παπάδες και μια κολυμπήθρα κι άρχισε να βαφτίζει όλα τα μυξιάρικα της τέως διοικήσεως πρωτευούσης" (... σα να λέμε "εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Μητσοτάκης"). Αυτά τα πράγματα θέλουν τέχνη... και ρέγουλα. Βουλευτής πας να βγεις, όχι ο "Εθνικός κουμπάρος". Αμ έτσι νομίζεις πως κρατιούνται στη χούφτα οι ψηφοφόροι ?
Εδώ ολόκληρος Κοσμάς Σκούταρης (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος), που κρατούσε ένα νησί (...στη χούφτα του κι αυτός) αν δεν κράταγε με το άλλο χέρι τη μαγκούρα, δε θα 'κανε τίποτα...
Εμ, καλά τα λέει ο λαός... ο φόβος φυλάει τα έρμα κι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος !!! Κι από λόγους, ο υποψήφιος βουλευτής και μέλλων υπουργός ναυτιλίας Νίκος Μαντάς (Ανδρέας Μπάρκουλης), στουρνάρι σκέτο... "όλο αγώνες κι αγώνες", στα λόγια μόνο, εννοείται. Ο μόνος αγώνας, αυτός που έκανε για να τα πει...

Ας είναι καλά η Τζένη (Καρέζη), η "λευκή" του σύζυγος, που πτυχιούχος φιλολογίας ούσα, του έγραφε μερικές αράδες της προκοπής... με το αζημίωτο φυσικά. Αλλιώς το βουλευτιλίκι θα πήγαινε περίπατο... Όπως περίπατο πήγε και η βουλευτοποίηση του Περικλή Αράπη (Σταύρου Ξενίδη)... εμ, με τέτοιο όνομα που αλλού θα πήγαινε ?
Παρ' όλο που είχε στο πλευρό του την υπερδραστήρια και καπάτσα, αιώνια αρραβωνιαστικιά Ρένα Βαρλάμου (Βλαχοπούλου) δεν κατάφερε να εκλεγεί. Εκείνη πάλι, χωρίς να τρέξει για τον εαυτό της και λόγω έλλειψης άλλου υποψηφίου στο ψηφοδέλτιο του θανόντος θείου της, κατέλαβε την πολυπόθητη θέση του στη βουλή, ως επιλαχούσα μόνο με 80 ψήφους κι έγινε έτσι η πρώτη "Βουλευτίνα" του ελληνικού κινηματογράφου... περίεργα παιχνίδια που παίζει ο νόμος, η μοίρα ή καλύτερα... οι σεναριογράφοι !

Ήδη στις δυο απ' τις τρεις ταινίες στις οποίες αναφερθήκαμε, γίνεται λόγος για αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, που αφ' ενός έγιναν αιτία να χαθούν τεράστιες περιουσίες στους προεκλογικούς αγώνες, αφ' ετέρου απετέλεσαν αφορμή για την εμφάνιση στην πολιτική κονίστρα, ανεξάρτητων πολιτικών (...αξιόλογων, αλλά και αμφιβόλου αξιοπιστίας και μειωμένων ικανοτήτων) καθώς και ιδιαίτερα πρωτότυπων πολιτικών σχηματισμών. Στην ταινία του 1954 "Θανασάκης ο πολιτευόμενος", των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου -μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου θεατρικού έργου- σατιρίζεται με ευφυέστατο χιούμορ, το φαινόμενο της ακυβερνησίας των αρχών της δεκαετίας του '50. Πράγματι, από τις πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές (5 Μαρτίου 1950), που έγιναν με το σύστημα της απλής αναλογικής, δεν ανεδείχθη αυτοδύναμη κυβέρνηση. Πρώτευσε το Λαϊκό Κόμμα του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, που κατέλαβε 63 έδρες και ακολούθησαν, το Κόμμα των Φιλελευθέρων υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο με 56 έδρες, η Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ) υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα με 49 έδρες, το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου με 36 έδρες, η Δημοκρατική Παράταξις υπό τον Αλέξανδρο Σβώλο με 19 έδρες, η Πολιτική Ανεξάρτητος Παράταξις υπό τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη με 10 έδρες, το Μέτωπον Εθνικής Αναδημιουργίας υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο με 8 έδρες, το Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα με 5 έδρες, η Παράταξις Αγροτών και Εργαζομένων υπό τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή με 3 έδρες και το Νέον Κόμμα υπό τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, που κατέλαβε 1 έδρα της βουλής, ενώ εξελέγησαν και 3 ανεξάρτητοι. Αυτή η ακυβερνησία οδήγησε σε νέες εκλογές (9 Σεπτεμβρίου 1951), οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από την είσοδο στην πολιτική του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, που ηγήθηκε του Εθνικού Στρατού κατά την τελευταία φάση του Εμφυλίου Πολέμου και από το μεγάλο ποσοστό που έλαβε το κόμμα του (... ο Εθνικός Συναγερμός συγκέντρωσε το 36,53% των ψήφων και 116 έδρες), χωρίς όμως πάλι να επιτευχθεί η αυτοδυναμία, παρά το εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής που εφαρμόστηκε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διεξαχθούν νέες εκλογές, με πλειοψηφικό σύστημα, περίπου έναν χρόνο μετά (16 Νοεμβρίου 1952). Αυτή τη φορά, η νίκη του Παπάγου υπήρξε σαρωτική. Ο "Δημοκρατικός Συναγερμός" του συγκέντρωσε το 49,22% των ψήφων και 249 έδρες στη νέα Βουλή, επί συνόλου 314. Ακολούθησε η κεντρώα Ένωση ΕΠΕΚ - Φιλελευθέρων (Νικόλαος Παστήρας, Σοφοκλής Βενιζέλος) με το 34,22% των ψήφων και 61 έδρες, ενώ η ΕΔΑ υπό τον Ιωάννη Πασσαλίδη με το 9,55% των ψήφων δεν κατόρθωσε να εκλέξει βουλευτή. Εξελέγησαν 4 ανεξάρτητοι βουλευτές, ανάμεσά τους ο Γεώργιος Παπανδρέου, που συνεργάστηκε με το κόμμα του Παπάγου !!!

Στην ταινία του 1966 "Η βουλευτίνα", σε παραγωγή και σκηνοθεσία του Κώστα Καραγιάννη και σενάριο των Γιώργου Κατσαμπή και Λάκη Μιχαηλίδη, γίνεται αναφορά -ομολογουμένως ακροθιγώς- στο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό των αρχών της δεκαετίας του '60. Οι βουλευτικές εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην ιστορία ως "εκλογές βίας και νοθείας", επειδή -σύμφωνα με καταγγελίες της αντιπολίτευσης- "ψήφισαν ακόμη και τα δέντρα". Νικήτρια αναδείχθηκε η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που συγκέντρωσε το 50,80% των ψήφων και 181 έδρες. Ακολούθησαν ο Συνασπισμός Ενώσεως Κέντρου και Κόμματος Προοδευτικών υπό τους Γεώργιο Παπανδρέου και Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη με το 33,65% των ψήφων και 98 έδρες, το Πανδημοκρατικόν Αγροτικόν Μέτωπον (ΕΔΑ και Εθνικόν Αγροτικόν Κόμμα) με το 14,62% των ψήφων και 26 έδρες, ενώ 5 έδρες κατέλαβαν ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Αμέσως, ο Γεώργιος Παπανδρέου κήρυξε "ανένδοτο αγώνα" κατά της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης, αγώνας που απέφερε καρπούς δυο χρόνια μετά, στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 1963. Η Ένωση Κέντρου θα κερδίσει την πρωτιά (... συγκεντρώνοντας ποσοστό 42,04% και 139 έδρες, ενώ η ΕΡΕ θα περάσει στην αντιπολίτευση με το 39,37% των ψήφων και 131 έδρες,), χωρίς όμως να μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση κι έτσι, ένα χρόνο μετά, στις 16 Φεβρουαρίου 1964, θα διεξαχθούν οι τελευταίες εκλογές πριν από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Οι εκλογές αυτές απετέλεσαν θρίαμβο για την Ένωση Κέντρου και τον αρχηγό της Γεώργιο Παπανδρέου, που με ποσοστό 52,7% κατέλαβε 180 έδρες. Ακολούθησαν ο Συνασπισμός ΕΡΕ και Κόμματος Προοδευτικών υπό τους Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη (με ποσοστό 35, 26% και 112 έδρες) και η ΕΔΑ με αρχηγό τον Ιωάννη Πασσαλίδη (με 11,80% και 20 έδρες), ενώ 3 έδρες κατέλαβαν ανεξάρτητοι υποψήφιοι.

Όλα αυτά τα χρόνια, στο σκηνικό της Ελλάδας απ' τις πόλεις μέχρι τα νησιά και τα μικρότερα χωριά, κυριαρχούσαν τα σημαιοστολισμένα μπαλκόνια, οι αφισοκολλημένοι τοίχοι, οι πρόχειρα στημένες εξέδρες, τα πανό, τα μεγάφωνα, οι ντουντούκες κι οι λαοθάλασσες των ψηφοφόρων, που "σαν τα γαλόπουλα με τα καλάμια" οδηγούνταν απ' τους κομματάρχες στις συγκεντρώσεις και στα εγκαίνια "κοινωφελών έργων", τη στιγμή που στα πολιτικά γραφεία υπογράφονταν κομματικές συμφωνίες, εταιρικές συμβάσεις και φορολογικά νομοσχέδια...


(Συνεχίζεται...)