Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

ΑΠΟΨΙΛΩΣΗ

(σύνδεσμος με παλαιότερη δημοσίευση)


Gustav Klimt "Buchenwald I, um 1902", Dresden, Moderne Galerie

Σωπαίνει κανείς, όχι μόνο όταν δεν έχει τίποτα να πει, αλλά κι όταν νιώθει τα λόγια να ορμούν σα χείμαρρος φράζοντάς του το στόμα. Παγώνει στη θέα της καταστροφής, παραλύει στη συνειδητοποίηση της βλακείας που τον περιβάλλει και που ο ίδιος κουβαλά. Το βαρύτερο φορτίο είναι η ανοησία, γιατί τρυπώνει ανεπαίσθητα σε κάθε επιθυμία, εισέρχεται από τη χαραμάδα κάθε αίσθησης, γαντζώνεται από κάθε επιλογή, θρονιάζεται σε κάθε δραστηριότητα, θεριεύει σε κάθε επόμενο βήμα. Η ανικανότητα είναι βλακεία. Ένα λάθος συγχωρείται την πρώτη φορά... τη δεύτερη, όσο ηλίθιος είναι κείνος που το ξανακάνει, άλλο τόσο είναι κι εκείνος που το συγχωρεί. Ο φθόνος είναι βλακεία. Κανένας εχέφρων δεν φθονεί τον διπλανό του, γιατί γνωρίζει πως χωρίς αυτόν δε μπορεί να ζήσει ούτε μια μέρα. Η απληστία είναι βλακεία. Ακόμα και το μεγαλύτερο ατομικό κέρδος είναι πρόσκαιρο κι ασήμαντο... αέρας και στάχτη.
Το άδειο κεφάλι είναι βράχος... είναι τείχος... κάστρο ολόκληρο. Απόρθητο.
Κουτοπόνηροι, κοντόφθαλμοι, μικρόνοες, λιγόψυχοι, εγωιστές ψευδάνθρωποι... ως που νομίζετε ότι θα φθάσετε με τέτοια δεκανίκια ? Μόνον γκρεμός απέμεινε... εμπρός.
Αλλά η συνείδηση είναι ακριβή κι οι τράπεζές σας άδειες από δαύτη...